-
Ego en Illusies
Ego en illusies
De laatste jaren valt mij erg op dat mensen zich spirituele ontwikkelen telkens naar een bepaald doel willen toe werken om eindelijk ‘klaar’ te zijn. Maar wat men vergeet is dat zo lang je met je gedachten in het verleden of de toekomst zit, er nog steeds niks kan ontstaan in het Hier en Nu.
Ook dát is een illusie van het ego. Als ik dit en dat heb geleerd, die en die cursus heb gevolgd, dan ben ik bevrijd, klaar, en dan ben ik gelukkig. Het is een verslaving, een opvulling, en geen enkele cursus of inwijding zal effect hebben, als je niet diep naar binnen durft te keren.
Het is nog steeds het wegvluchten van je eigen innerlijke kracht; je bron van zelfliefde, eigenwaarde. Je basis verwaarlozen, omdat je alleen maar gefocust wilt zijn op de bovenste chakra’s, weg wil zweven naar fantasie werelden, zodat je de aardse pijn niet hoeft te ervaren.
Als ik hoog gevoelige mensen uitleg dat zij moeten leren gronden, wat hetzelfde is als voor een baby eerst te leren kruipen, alvorens ze kunnen lopen. Wordt het afgedaan als ‘ja, dat weet ik wel, en doe ik wel eens af en toe, maar..’ En dan komen er allerlei excuses, waarom ze er nooit tijd voor hebben. Terwijl het routine moet worden, net als je tanden poetsen, om hier te overleven.
Het aarden, verankeren is precies waarom je hier bent, op deze Aarde. Te leren gronden, alle emoties, opgedane prikkels van buitenaf, weer los te laten. Telkens opnieuw, om dichterbij je ware zelf te komen. Doen hooggevoelige mensen dit niet, dan worden zij vrijwel altijd ziek, of krijgen een burn-out, depressies, angst stoornissen enz.
Het liefst focussen ze zich op een Engel, Lichtmeester of buitenaardsen om hen te redden van deze vreselijke planeet. Omdat ze zo naar thuis verlangen. En het opgegeven hebben hier. Wachten op redding van buitenaf is helemaal je kracht uit handen geven!
Telkens willen weten wanneer het nou eens ‘klaar’ is. Zo lang je niet inziet dat het klaar zijn met je aardse lessen een illusie is, want de mens groeit altijd door, zo lang je leeft, blijf je lessen leren. Zelfs de meest heilige op Aarde zullen dit bevestigen.
Natuurlijk is het begrijpelijk om te willen weten wanneer er licht komt aan het einde van de tunnel. Omdat we allemaal mens zijn met menselijke emoties.
Maar de enige manier om je emoties een plekje te geven, is in meditatie erin te duiken (uiteraard door jezelf éérst goed te gronden), en de emotie te laten exploderen, tot de volgende zich aan dient, zo kan er achter woede, verdriet schuilen, en achter verdriet onzekerheid. Zo pel je de lagen af, en kun je eindelijk eerlijk naar jezelf kijken. Soms heb je daar feedback van een ander bij nodig, soms kun je het zelf.
Jezelf afstraffen of je kracht uit handen geven zijn allemaal signalen van een groot gebrek aan eigenwaarde. “Ik ben het niet waard, ik ben niet krachtig/slim/intuïtief genoeg”.
Elk mens bezit een sterke intuïtie, alleen is deze door vele prikkels van het chaotische leven, vaak erg onderdrukt. En natuurlijk moet je er de tijd voor nemen, jezelf blijven ontwikkelen, je lichaam en geest niet verwaarlozen, maar er de tijd voor nemen het goed te verzorgen. Je niet constant af laten leiden, om maar niet naar binnen hoeven te keren.
Ik ken mensen die maar blijven geven en geven, en zichzelf nooit aarden of helen, waardoor zij doodziek worden.
Natuurlijk is het de verantwoordelijkheid van elk mens om zich goed te blijven verankeren, afschermen en grenzen af te bakenen. Maar alle lessen beginnen bij jezelf. Zelfliefde is ook ‘nee’ durven zeggen, tijd voor jezelf vrij durven maken. En je niet schuldig te voelen als er nog zoveel mensen zijn die aan je trekken.
Zodra je jezelf belangrijk gaat maken (“Men heeft mij nu eenmaal nodig”), dan verlies je ook je aarding, je nuchterheid en bescheidenheid. Elk mens kan alleen maar zichzelf helen, en anderen kunnen een spiegel vormen, een hand aanreiken. En met liefde en compassie je die weg tonen.
Echter is nog niet iedereen klaar om in kristalheldere spiegels te kijken, en ook dat is prima. Want elk mens mag in zijn eigen tempo groeien, en wij kunnen daar niet over oordelen. Maar zij hoeven ook zichzelf niet te veroordelen, als ze nog teveel vast zitten in het angst denken of gebrek aan eigenwaarde. Vaak doen zij zichzelf nog veel meer pijn, dan dat ze op anderen projecteren.
Zelfmeesterschap is een proces met vallen en opstaan, realiseren dat je niet alle antwoorden in pacht hebt, niet perfect bent of HOEFT te zijn van jezelf. Al je emoties juist mag ervaren voor persoonlijke groei, omdat ze tevens jouw belangrijkste leermeester zijn.
Jezelf koesteren en helen is het mooiste geschenk wat je jezelf kunt geven. En dan zal de verslaving naar meer of ‘daar’ te willen zijn in plaats van hier in het moment te kunnen genieten, ook vanzelf oplossen. Heb geduld met jezelf, en houd van jezelf.
© Arlette
© www.crystalwebshop.nl
De laatste jaren valt mij erg op dat mensen zich spirituele ontwikkelen telkens naar een bepaald doel willen toe werken om eindelijk ‘klaar’ te zijn. Maar wat men vergeet is dat zo lang je met je gedachten in het verleden of de toekomst zit, er nog steeds niks kan ontstaan in het Hier en Nu.
Ook dát is een illusie van het ego. Als ik dit en dat heb geleerd, die en die cursus heb gevolgd, dan ben ik bevrijd, klaar, en dan ben ik gelukkig. Het is een verslaving, een opvulling, en geen enkele cursus of inwijding zal effect hebben, als je niet diep naar binnen durft te keren.
Het is nog steeds het wegvluchten van je eigen innerlijke kracht; je bron van zelfliefde, eigenwaarde. Je basis verwaarlozen, omdat je alleen maar gefocust wilt zijn op de bovenste chakra’s, weg wil zweven naar fantasie werelden, zodat je de aardse pijn niet hoeft te ervaren.
Als ik hoog gevoelige mensen uitleg dat zij moeten leren gronden, wat hetzelfde is als voor een baby eerst te leren kruipen, alvorens ze kunnen lopen. Wordt het afgedaan als ‘ja, dat weet ik wel, en doe ik wel eens af en toe, maar..’ En dan komen er allerlei excuses, waarom ze er nooit tijd voor hebben. Terwijl het routine moet worden, net als je tanden poetsen, om hier te overleven.
Het aarden, verankeren is precies waarom je hier bent, op deze Aarde. Te leren gronden, alle emoties, opgedane prikkels van buitenaf, weer los te laten. Telkens opnieuw, om dichterbij je ware zelf te komen. Doen hooggevoelige mensen dit niet, dan worden zij vrijwel altijd ziek, of krijgen een burn-out, depressies, angst stoornissen enz.
Het liefst focussen ze zich op een Engel, Lichtmeester of buitenaardsen om hen te redden van deze vreselijke planeet. Omdat ze zo naar thuis verlangen. En het opgegeven hebben hier. Wachten op redding van buitenaf is helemaal je kracht uit handen geven!
Telkens willen weten wanneer het nou eens ‘klaar’ is. Zo lang je niet inziet dat het klaar zijn met je aardse lessen een illusie is, want de mens groeit altijd door, zo lang je leeft, blijf je lessen leren. Zelfs de meest heilige op Aarde zullen dit bevestigen.
Natuurlijk is het begrijpelijk om te willen weten wanneer er licht komt aan het einde van de tunnel. Omdat we allemaal mens zijn met menselijke emoties.
Maar de enige manier om je emoties een plekje te geven, is in meditatie erin te duiken (uiteraard door jezelf éérst goed te gronden), en de emotie te laten exploderen, tot de volgende zich aan dient, zo kan er achter woede, verdriet schuilen, en achter verdriet onzekerheid. Zo pel je de lagen af, en kun je eindelijk eerlijk naar jezelf kijken. Soms heb je daar feedback van een ander bij nodig, soms kun je het zelf.
Jezelf afstraffen of je kracht uit handen geven zijn allemaal signalen van een groot gebrek aan eigenwaarde. “Ik ben het niet waard, ik ben niet krachtig/slim/intuïtief genoeg”.
Elk mens bezit een sterke intuïtie, alleen is deze door vele prikkels van het chaotische leven, vaak erg onderdrukt. En natuurlijk moet je er de tijd voor nemen, jezelf blijven ontwikkelen, je lichaam en geest niet verwaarlozen, maar er de tijd voor nemen het goed te verzorgen. Je niet constant af laten leiden, om maar niet naar binnen hoeven te keren.
Ik ken mensen die maar blijven geven en geven, en zichzelf nooit aarden of helen, waardoor zij doodziek worden.
Natuurlijk is het de verantwoordelijkheid van elk mens om zich goed te blijven verankeren, afschermen en grenzen af te bakenen. Maar alle lessen beginnen bij jezelf. Zelfliefde is ook ‘nee’ durven zeggen, tijd voor jezelf vrij durven maken. En je niet schuldig te voelen als er nog zoveel mensen zijn die aan je trekken.
Zodra je jezelf belangrijk gaat maken (“Men heeft mij nu eenmaal nodig”), dan verlies je ook je aarding, je nuchterheid en bescheidenheid. Elk mens kan alleen maar zichzelf helen, en anderen kunnen een spiegel vormen, een hand aanreiken. En met liefde en compassie je die weg tonen.
Echter is nog niet iedereen klaar om in kristalheldere spiegels te kijken, en ook dat is prima. Want elk mens mag in zijn eigen tempo groeien, en wij kunnen daar niet over oordelen. Maar zij hoeven ook zichzelf niet te veroordelen, als ze nog teveel vast zitten in het angst denken of gebrek aan eigenwaarde. Vaak doen zij zichzelf nog veel meer pijn, dan dat ze op anderen projecteren.
Zelfmeesterschap is een proces met vallen en opstaan, realiseren dat je niet alle antwoorden in pacht hebt, niet perfect bent of HOEFT te zijn van jezelf. Al je emoties juist mag ervaren voor persoonlijke groei, omdat ze tevens jouw belangrijkste leermeester zijn.
Jezelf koesteren en helen is het mooiste geschenk wat je jezelf kunt geven. En dan zal de verslaving naar meer of ‘daar’ te willen zijn in plaats van hier in het moment te kunnen genieten, ook vanzelf oplossen. Heb geduld met jezelf, en houd van jezelf.
© Arlette
© www.crystalwebshop.nl
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.